De Duitse kijk op Nederland is decennia lang uitgesproken welwillend geweest. De Nederlanders worden gewaardeerd om hun innovatiekracht, hun handelsgeest en hun cultuur. Voor velen is de grens nauwelijks merkbaar; mensen gaan winkelen, uit eten, brengen hun vakantie in Nederland door – en redden zich prima.
De meeste Duitsers weten echter heel weinig over Nederland. Misschien ze wel de Nederlandse premier of sterker nog het koningshuis. Maar zij weten meestal niet dat het land een geheel eigen geschiedenis heeft, die heel anders is dan die van Duitsland. Veel Duitsers zullen zich niet bewust zijn van de culturele verschillen. Veel Duitsers worden zich pas bewust van de culturele verschillen wanneer zij zaken moeten doen met of in Nederland.
Ook hier wekt de asymmetrie in de grootte van de twee landen soms irritatie op. Duitsers hebben soms de neiging Nederlanders niet serieus te nemen, gewoon omdat hun eigen land groter is – en dat maakt het natuurlijk moeilijk om succesvol samen te werken. Veel Duitsers zijn dan ook verbaasd als het “kleine” Nederland erg zelfverzekerd overkomt.
Deze houding – weinig kennis gecombineerd met een groot zelfvertrouwen omdat men uit het grotere land komt – geldt ook voor de grensregio’s, zij het in enigszins gewijzigde vorm: Cultureel staan de mensen in de Grensregio’s dichter bij elkaar, rond Aken en Maastricht staan ze bijvoorbeeld bekend voor hun katholieke en plezierige achtergrond. De grens is nauwelijks merkbaar en de mensen kennen elkaar. De witte vlekken op het gebied van cultuur en geschiedenis van het buurland vallen hier echter des te meer op.
Deze witte vlekken gelden met name ook voor België. Duitsers zijn vaak zeer slecht geïnformeerd over de Belgische politiek, maar dat is ook te wijten aan het feit dat de Duitse media veel berichten uit Brussel en over de Europese politiek, maar zeer weinig over het land België. De in Brussel gevestigde journalisten spreken over het algemeen geen Nederlands en kunnen de Vlaamse politiek dus moeilijk uit directe bron volgen, en intussen neemt ook hun kennis van het Frans snel af. Om in Brussel te functioneren, red je je prima met Engels. En dat vernauwt het zicht op België enorm.
Wat dan overblijft is het beeld van België als een politiek gecompliceerd land. De economische successen worden in Duitsland nauwelijks opgemerkt (ook al is Antwerpen voor veel bedrijven rond Aken en Keulen de dichtbijzijnste poort). Om nog maar te zwijgen van de uitstekende universiteiten of de uitstekende medische zorg.
Meer over het onderwerp vanuit een ander perspectief:
